Της λιγούρας, του μεθυσιού…της απόλαυσης. Ω, ναι.
Παρασκευή βράδυ και για άλλη μια φορά το Παραίσχος ξεκίνησε το ταξίδι του προς την αναζήτηση του καλύτερου μεταμεσονύκτιου φαγητού.
Επόμενος σταθμός μας, κυριολεκτικά, ο Σταθμός Λαρίσης. Εκεί, λίγα μέτρα πιο πέρα από την τέντα της γνωστής αλυσίδας φαγητών που θυμίζει την κορυφή των Ιμαλαΐων -αλλά πρόκειται για τον πάτο της θάλασσας γευστικά- βρίσκεται η καντίνα του κύριου Χρήστου.
Το μαγαζί είναι απο τα παλαιότερα της Αθήνας και οι παραδοσιακοί ξενύχτες το γνωρίζουν καλά. Εμείς πήγαμε πρώτη φορα. Βλέπετε, είμεθα αγνά, τίμια παιδιά που περνούν το κατώφλι του σπιτιού τους μόνο για να φάνε «έτσι κάτι λίγο, για την λιγουρίτσα» και σπάνια έως ποτέ πηγαίνουμε σε ακόλαστα, κακόφημα μπαρ.
Ξεκινήσαμε λοιπόν τέσσερα άτομα. Φτάνοντας έξω από το μαγαζί του κύριου Χρήστου είδαμε λίγο κόσμο, μάλλον θαμώνες, οπότε περιμέναμε να αδειάσει να κάνουμε τις συνεννοήσεις μας. Είπαμε οτι είμαστε από το luben.tv και προφανώς δεν μας ήξεραν. Άλλωστε μιλάμε για ένα τελείως αποτυχημένο site που διοικείται από έναν υδροκέφαλο, νεοχίπστερ, με φασίζουσα συμπεριφορά.
Προχωρώντας, ρωτήσαμε τον κύριο Χρήστο τι προσφέρει το μαγαζί και καταλήξαμε στο να πάρουμε δύο σουβλάκια και δύο σάντουιτς, όλα με διαφορετικό κρέας. Το μενού είχε πανσέτα, χωριάτικο λουκάνικο, καλαμάκι κοτόπουλο και χοιρινό.
Πάμε πρώτα στα σουβλάκια. Το πρώτο ήταν με το καλαμάκι κοτόπουλο. Η αλήθεια είναι οτι ο φίλος που μας συνέστησε το μαγαζί το διαφήμισε αρκετά. Μας είχε πει οτι πρόκειται για αποθέωση οπότε έπρεπε να το επιλέξουμε. Ο συνάδελφος που το δοκίμασε μας είπε τα εξής. «Πολύ καλή σως, οι πατάτες μπόλικες και ζεστές όπως πρέπει, και το σουβλάκι άψογο. Την διαφορά έκανε η πιπεριά ανάμεσα στα κομμάτια κοτόπουλου. Έδινε την απαραίτητη γεύση που πρέπει να σπρώξει το, γενικά ανιαρό κοτόπουλο, στο σκαλί παραπάνω.»
Συμφωνούμε μαζί του. Γενικά κάθε μαγαζί που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να φτιάχνει το σουβλάκι κοτόπουλο με τα απαραίτητα extra.
Στην συνέχεια πήγαμε στην πίτα με πανσέτα. Η γεύση άριστη, η πανσέτα πολύ καλό κομμάτι έχοντας και το απαραίτητο λίπος, χωρίς όμως να ξεφεύγει. Ακριβώς όπως έπρεπε. Το τζατζίκι επίσης εξαιρετικό, πράγμα σπάνιο για μαγαζί δρόμου.
Πάμε λοιπόν και στα σάντουιτς. Πρόφανώς τα αφήσαμε για το τέλος, γιατί κακά τα ψέμματα, ένα σουβλάκι είναι μικρό για να κορέσει την βραδινή πείνα. Το μεταμεσονύκτιο φαγητό από καντίνα επιτάσσει ψωμί, πολλές σάλτσες, ζαμπονότυρα και μια μεγάλη μερίδα κρέατος ανάμεσα τους, σκεπασμένη από μια στρώση από πατάτες.
Έτσι λοιπόν πήγαμε στα σάντουιτς με χωριάτικο λουκάνικο -my personal favourite- όταν πρόκειται για «βρώμικο» και σε ένα με καλαμάκι χοιρινό.
Κατ'αρχάς να ενημερώσουμε οτι τόσο τα σουβλάκια, όσο και οι μερίδες σε πανσέτα και λουκάνικο είναι άκρως ικανοποιητικά. Το λουκάνικο ήταν ακριβώς όσο το ψωμάκι, ενώ τα καλάμια μάλλον ήταν και μεγαλύτερα.
Στα της δοκιμής το πράγμα απλό. Ο κύριος Χρήστος με το που κάναμε την παραγγελία άπλωσε τα ψωμάκια πάνω στην σχάρα όπου βάζει και τα κρέατα. Προσωπικά θεωρούμε μεγάλο αβάτζο κάτι τέτοιο γιατί και θα καπνίσει το ψωμάκια αλλά θα ρουφίξει και τα περισευούμενα από τα προηγούμενα. Επιστημονικά δεν το έχουμε αποδείξει, αλλά έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.
Τα σάντουιτς ήταν μεγάλα και χορταστικά. Είναι λίγο δύσκολο να περιγράψεις την γεύση, το πως δένει το τραγάνισμα του ψωμιού με το φρέσκο κρέας και τις απανωτές σάλτσες οπότε δεν έχει νόημα να πούμε πολλά πράγματα πάνω σε αυτό. Ορίστε και μια συγκεντρωτική φωτογραφία να απολαύσετε με τα μάτια.
Πρίν σας αφήσουμε να λυσσάξετε απο την ζήλια σας θέλουμε να σας πούμε δυο λόγια για την ιστορία του κύριου Χρήστου.
Είναι από τους πρώτους που άνοιξαν καντίνα στην Αθήνα πριν από ΕΙΚΟΣΙ και πλέον, χρόνια. Στην αρχή είχε ένα απλό καρότσι, ενώ στην πορεία κατάφερε να πάρει το αυτοκινούμενο στο οποίο βρίσκεται ακόμα και σήμερα. Κάποτε χρειάζονταν τρία άτομα για να δουλέψουν το μαγαζί. Πλέον, το δουλεύει μόνος του, ενώ η γυναίκα του κάνει την προετοιμασία στα λαχανικά και τα σουβλάκια. Ναι, γιατί ακόμα και σήμερα κάθε μέρα περνάνε τα χειροποίητα στις σούβλες για να πάω εγώ, το κτήνος, να τα μασουλίσω.
Ο κύριος Χρήστος δουλεύει κάθε βράδυ, απο τις 10-11 μέχρι το χάραμα. Στέκεται αποκλειστικά πάνω στους σταθερούς πελάτες του. Το σημείο δεν είναι πέρασμα οπότε πρέπει να πας εκεί μόνο για αυτόν τον λόγο. Πρέπει να ξέρεις…και πλέον όσοι διαβάσατε ξέρετε.
Οπότε, αν ποτέ κάνετε την βόλτα σας και έχετε τις βετζίνες να πάτε μέχρι τον σταθμό κάντε μια στάση και στον κύριο Χρήστο. Χαμένοι δεν θα βγείτε και αυτό φέρει την υπογραφή του Παραίσχους. Μιλάμε για βαρύτητα όχι αστεία.
Ο κύριος Χρήστος μας είπε οτι αν δυσκολέψουν κι άλλο τα πράγματα ίσως αλλάξει πόστο. Ευχόμαστε να μην το κάνει ποτέ, γιατί πλέον θα γίνει στέκι μας, άμα πάμε καμία μέρα και δεν τον βρούμε εκεί μπορεί να πάθουμε κανένα καρδιακό.
Α, ναι, μην ξεχάσουμε να σας πούμε οτι δηλώνει και χομπίστας μελισσοκόμος. Έχει τα προιόντα του στην καντίνα για όποιον ενδιαφέρεται! Το θυμαρίσιο μέλι μας τελείωσε για φέτος, όμως υπάρχει ακόμα ανθόμελο. Δοκιμάστε κόσμε.
πηγή: luben.tv/